ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ | ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ των Χριστιανών

  Είπε ο αββάς Αντώνιος: «Εγώ δεν φοβάμαι πιά τον Θεό, αλλά τον αγαπώ, γιατί η αγάπη διώχνει πέρα τον φόβο». «Η ζωή και ο θάνατος της ψυχής εξαρτάται από τον πλησίον. Αν κερδίσουμε τον αδελφό, τον θεό κερδίζουμε, ενώ αν σκανδαλίσουμε τον αδελφό, στον Χριστό αμαρτάνουμε». Είπε αββάς Αγάθων: «Ποτέ δεν πλάγιασα να κοιμηθώ, έχοντας δυσαρεστηθεί με κάποιον, αλλά ούτε και άφησα -όσο μπορούσα- άλλον να κοιμηθεί, έχοντας κάτι με μένα». «Αν γινόταν να βρω ένα λεπρό και να του δώσω το δικό μου σώμα και να πάρω το δικό του, ευχαρίστως θα το έκαμνα. Γιατί αυτή είναι η τέλεια αγάπη». Είπε ο αββάς Ιωάννης ο Κολοβός: «Δεν γίνεται να χτίσει κανείς το σπίτι, αρχίζοντας από πάνω και προχωρώντας προς τα κάτω. Από τα θεμέλια θα αρχίσει και θα προχωρήσει προς τα πάνω». Τον ρωτούν: «Τι σημαίνουν αυτά τα λόγια;» «Το θεμέλιο, απαντά, είναι ο πλησίον, προκειμένου να τον σώσεις, και πρώτος εσύ ωφελείσαι, γιατί απ΄αυτόν κρέμονται όλες οι εντολές του Χριστού». Είπε ο αββάς Ιωάννης: «Ο πατέρας μας, ο αββάς Αντώνιο

Φοβερό κακό καί ἐπικίνδυνη ἀρρώστια τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ ἁμαρτία. Τήν ἀπονευρώνει μέ δολιότητα καί τήν παραδίνει παράλυτη στήν αἰώνια κόλαση. Εἶναι ὅμως κακό πού ἐξαρτᾶται ἀπό τή δική μας θέληση. Εἶναι καρπός τῆς δικῆς μας προαιρέσεως. Φοβερό κακό εἶναι ἡ ἁμαρτία, ἀλλά ὄχι καί ἀθεράπευτο. Τό θεραπεύει εὔκολα ἡ μετάνοια. Ὅση ὥρα κρατάει κανείς στό χέρι του τή φωτιά, ὁπωσδήποτε καίγεται. Μόλις ὅμως τήν τινάξει, παύει νά καίγεται. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τήν ἁμαρτία• γιατί εἶναι κι αὐτή μία φωτιά πού κατακαίει τόν ἄνθρωπο.  Ἡ ἁμαρτία δέν εἶναι κανένας ἐχθρός πού σέ πολεμάει ἀπ’ ἔξω, ἀλλά κακό πού φυτρώνει καί ἀναπτύσσεται μέσα σου. Στήν ἁμαρτία σέ σπρώχνει ὁ παγκάκιστος διάβολος. Σέ σπρώχνει, μά δέν μπορεῖ νά σέ ἀναγκάσει ν' ἁμαρτήσεις, ἄν ἐσύ ἀντιδράσεις. Δέν μπορεῖ νά σέ βλάψει, ἀκόμα κι ἄν χρόνια σέ σκανδαλίζει, ἄν ἐσύ ἔχεις τήν καρδιά σου κλειστή. Ἄν ὅμως χωρίς ἀντίδραση δεχθεῖς κάποια κακή ἐπιθυμία, πού σοῦ σπέρνει, θά σέ αἰχμαλωτίσει καί θά σέ ρίξει σέ βάραθρο ἁμαρτιῶν. Ἴσως ὅμως

Από τα θαύματα του αγίου Παïσίου του Αγιορείτου! Ένα νεαρό παιδί έπασχε για τριάντα χρόνια από χρόνιο νευρολογικό σύνδρομο με παράλυση και αταξία και ήταν καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Το 1981 επισκέφθηκε την Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους. Εκεί τον πλησίασε κάποιος προσκυνητής Έλληνας μεγαλοεπιχειρηματίας και του είπε ότι θα αναλάβει τα έξοδά του για να τον πάρει στην Αμερική για μεταμόσχευση νευρικών κυττάρων. Η επιθυμία του να ξανασταθεί στα πόδια του και να περπατήσει άναψε μέσα του. Πριν να πάρει όμως την απόφαση θέλησε να ρωτήσει τον γέροντα Παΐσιο. Στις πέντε το πρωί στον χώρο του παλαιού ιατρείου των Καρυών, αφού ενημέρωσαν τον γέροντα, έγινε η συνάντησή τους. Ο γέροντας άκουσε τον λογισμό του και τον σταύρωσε στο κεφάλι με το λείψανο του αγίου Αρσενίου του Καππαδόκου που είχε μαζί του. Κατόπιν έπιασε τα παράλυτα και ατροφικά πόδια του και τα ασπαζόταν λέγοντας: – Ποδαράκια, ποδαράκια, αυτά θα σε πάνε στον παράδεισο και εσύ δεν το καταλαβαίνεις. Χωρίς ν