ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ | ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ των Χριστιανών

Ας προσέξουμε λίγο αυτά που διαβάζουμε και ακούμε, είναι πολλά και πέφτουν βροχή από παντού. Δεν χρειάζεται πανικός, μόνο λίγο προσοχή. Είναι εύκολο τώρα να πιστέψουμε το οτιδήποτε και δεν αναφέρομαι μόνο σε ιούς, γενικά ακούγονται πολλά που δεν έχουν να κάνουν με την πραγματικότητα. Να σκεφτούμε ότι τίποτα δεν γίνεται τυχαία όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας, το μυαλό μας καθαρό να μπορέσουμε να δούμε τους λόγους και να πάρουμε τα μηνύματα που πρέπει να πάρουμε. Δεν είμαστε μόνοι μη το ξεχνάμε! Αφήσαμε μια απίστευτη κατηφόρα να μας πάρει και να μας φτάσει σε πολύ δύσκολο σημείο. Οι ανηφόρες δύσκολες αλλά αν τις ανέβουμε, πνευματικά και ψυχικά μας φτάνουν ψηλά, σε όμορφη θέα. Κάνουμε πλάκα με όλα όσα συμβαίνουν, καλά είναι, χρειάζεται κι αυτό, αρκεί η πλάκα να γίνεται με αθωότητα, αρκεί με την πλάκα να μην χάνεται το νόημα. Σε μια δυσκολία τι κάνουμε; Ας σκεφτούμε ποια είναι η δύναμή μας και το όπλο μας. Προσευχή παιδιά, προσευχή στο Θεό για όλα!

Αλλη μια ιστορία, μέσα από την καθημερινότητα μας, αποδεικνύει πως η πίστη στο Θεό, μπορεί να φέρει... ένα θαύμα! Στην πόλη Κουιμπίσεβ ζούσε μια οικογένεια: η ευσεβής μητέρα και η κόρη της Ζωή. Το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς 31 Δεκεμβρίου του 1956 η Ζωή προσκάλεσε επτά φίλες της και άλλους τόσους νεαρούς σε δείπνο και χορό. Τότε ήταν η νηστεία των Χριστουγέννων και η μητέρα παρακάλεσε την Ζωή να μην προγραμματίσει μια εσπερίδα με χορούς και φαγητό, αλλά η κόρη επέμενε στο δικό της. Εκείνο το βράδυ η μητέρα πήγε στην Εκκλησία να προσευχηθεί. Μαζεύτηκαν οι καλεσμένοι, αλλά ο αρραβωνιαστικός της Ζωής δεν είχε έρθει ακόμη. Το όνομα του ήταν Νικόλαος. Οι κοπέλες και τα αγόρια χωρίσθηκαν σε ζευγάρια και άρχισαν το χορό. Η Ζωή έμεινε μόνη της. Από αμηχανία χωρίς να πολυσκεφθεί, κατέβασε την εικόνα του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού από τον τοίχο και είπε: «Θα πάρω αυτόν τον Νικόλα και θα πάω να χορέψω μαζί του», χωρίς να δίνει σημασία εν τω μεταξύ στις φίλες της, οι

Όταν ήμουν σε ηλικία 5-6 ετών θυμάμαι όλοι οι κάτοικοι της κοινότητας  του Παραλιμνίου εόρταζαν τη γιορτή του Χρυσοσώτηρος στις 6 Αυγούστου εις την Σωτήρα. Ήταν το γειτονικό χωριό. Οι κάτοικοι της κοινότητας μας στις 6 Αυγούστου ενωρίς το πρωί, 6 π.μ., αναχωρούσαν δια το γειτονικό χωριό  Σωτήρα. Με  τα κάρα, τις καρέττες και τα γαϊδούρια οι νέοι, οι νέες και οι γέροντες για την μεγάλη γιορτή του Χρυσοσώτηρος. Επίσης οι νέοι και οι νέες στόλιζαν τα κάρα και τις καρέττες. Είχαν το έθιμο να συναγωνίζονται ανά  μεταξύ τους ποιος θα έφτανε πρώτος με τα κάρα, τις καρέττες και τα γαϊδούρια.  Γινόταν ένα μεγάλο κομβόι από το Παραλίμνι μέχρι της Σωτήρα δια μέσου της Λίμνης. Η  αγάπη  αυτή, η συνήθεια των κατοίκων του Παραλιμνίου  δια την εκκλησία της Χρυσοσώτηρος γινόταν περίπου από το 1900 μέχρι το 1974 που έγινε η εισβολή. Ο πατέρας μου Τζιοβάνης Γ. Κουζαλή εξηγεί γιατί γινόταν όλη αυτή η κοσμοσυρροή από τους κατοίκους τις κοινότητας στην μικρή εκκλησία του Χρυσοσώτηρος  εις τ

«Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με» Έφυγα απ’ το Φαραώ της Αιγύπτου τη σκλαβιά, μ’ αρχηγό τον Μωυσή έφτασα ως το Σινά. Στο Σινά να ανεβώ ω! πολύ το επιθυμώ, στην Αγία κορυφή και να λέω την ευχή. Η ανάβασις σκληρή, Θεέ μου δώσ' μου υπομονή, καρτερία κ’ αντοχή, ν’ αποκτήσω την ευχή. Πρώτα η υπακοή, η Γραφή και το κελί, η αγία σιωπή δυναμώνουν την ευχή. Την ευχή για να τη λες πρέπει από το μυαλό να πετάξεις μακριά κάθε πράγμα κοσμικό. Στην αρχή την ευχή να τη λες προφορικά κι ύστερα από καιρό θα σου γίνει νοερά. Και στα λόγια της ευχής να ναι όλη η προσοχή, γιατί όταν φανταστείς κίνδυνος να πλανηθείς. Τον πειράζοντα πολύ ερεθίζει η ευχή και γι’ αυτό μην πτοηθείς όταν σου επιτεθεί. Απ’ το δέντρο της ευχής βγαίνουνε καρποί γλυκείς. Ω! τι μέλι είν’ αυτό δεν μπορείς να φανταστείς. Η ευχή πώς ενεργεί μην ζητάς να σου το πω, δεν μπορώ να εκφραστώ είναι Θείο μυστικό. Όταν ίδεις την ευχή μέσα σου να ενεργεί φρούρησέ την ε καλά με επίγνωση πολλή. Γέροντά μου σεβαστέ, Μωυσή

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁ πανταχοῦ παρών, καὶ τὰ πάντα πληρῶν, ὁ θησαυρὸς τῶν ἀγαθῶν, καὶ ζωῆς χορηγός, ἐλθὲ καὶ σκήνωσον ἐν ἡμῖν, καὶ καθάρισον ἡμᾶς ἀπὸ πάσης κηλῖδος, καὶ σῶσον, Ἀγαθέ, τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ Βασιλιὰ οὐράνιε, Παράκλητε, Πνεῦμα Ἅγιο, ποὺ ἀπὸ Σένα πηγάζει ἡ ἀλήθεια· ποὺ βρίσκεσαι παντοῦ καὶ μὲ τὴν παρουσία Σου γεμίζεις τὰ πάντα· Ἐσὺ ποὺ εἶσαι ὁ θησαυρὸς καὶ ἡ πηγὴ κάθε ἀγαθοῦ καὶ δωρίζεις τὴ ζωή, ἔλα καὶ κατοίκησε μέσα μας, καὶ καθάρισέ μας ἀπὸ τὰ στίγματα τῆς ἁμαρτίας καὶ σῶσε, Πανάγαθε, τὶς ψυχές μας. ΒΙΝΤΕΟ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ Από τον Άγιο Πορφύριο

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ Πάτερ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἁγιασθήτω τὸ ὄνομά σου. Ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου. Γενηθήτω τὸ θέλημά σου, ὡς ἐν οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τῆς γῆς. Τὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον. Καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν. Καὶ μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν, ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ. Ὁ Ἱερεύς:   Ὅτι σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ δόξα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ Ἐπουράνιε Πατέρα μας, ἂς εἶναι δοξασμένο καὶ ἁγιασμένο τὸ ὄνομά Σου. Ἂς ἔλθει ἡ βασιλεία Σου, ἂς γίνει τὸ θέλημά Σου, ὅπως στὸν οὐρανὸ ἔτσι καὶ στὴ γῆ. Δῶσε μας καὶ σήμερα τὴν ἀπαραίτητη γιὰ τὴ συντήρησή μας τροφή, καὶ συγχώρεσε τὶς ἁμαρτίες μας, ὅπως κι ἐμεῖς συγχωροῦμε ὅσους μᾶς ἀδικοῦν. Καὶ μὴν ἐπιτρέψεις νὰ πέσουμε σὲ πειρασμὸ (ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴ δική μας διάθεση), ἀλλὰ φύλαξέ μας κι ἀπὸ τοὺς πειρασμοὺς ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὸν πονηρὸ (τὸ διάβολο). Ὁ Ἱερέας:

Η προσευχή μας επιτρέπει να είμαστε περισσότερο « παρόντες » σε σχέση με τον Θεό, με τους άλλους και με τον ίδιο τον εαυτό μας. Μας επιτρέπει να ενωνόμαστε συνεχώς και ολοένα πιο στενά με τον Θεό. Μας επιτρέπει επίσης να κατανοούμε καλύτερα τους άλλους και να εμβαθύνουμε τις σχέσεις μας μαζί τους. Χάρη σ’ αυτήν, επίσης, μπορούμε να περάσουμε από την επιφάνεια στα βάθη της υπάρξεως μας. Η προσευχή μάς επιτρέπει να ζούμε εντονότερα και καλύτερα την κάθε στιγμή της ζωής μας. Μας καθιστά επίσης περισσότερο παρόντες σε τούτο τον κόσμο. Από την άλλη, όμως, με παράδοξο τρόπο, μας επιτρέπει να αποσπαστούμε από αυτόν και να προσκολληθούμε σε έναν άλλον, στον κόσμο που θα συναντήσουμε μετά τον θάνατο μας και στον οποίο θα ζήσουμε αιώνια. Η προσευχή μάς εξοικειώνει με τη μετά θάνατον κατάσταση, και μας καθιστά ικανούς να συμμετέχουμε σ’ αυτήν. Η προσευχή μάς μαθαίνει, λέει ο γέροντας Σέργιος, να μιλούμε τη γλώσσα του άλλου κόσμου, γιατί αυτή η ίδια είναι η γλώσσα του κόσμου εκείνου.